18 Μαρ 2015
Πόσες φορές τη μέρα σκέφτεται ένας συνηθισμένος άνθρωπος την αυτοκτονία;
Μια; Δυο; Τρεις; Πέντε; Δέκα; Συνέχεια;
Ποτέ;
Δεν ξέρω.
Αλλά τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με έναν συνηθισμένο άνθρωπο;
Καμία μάλλον...
Αυτό το ξέρω απο τα λίγα που έχω καταλάβει..
Αυτό το ξέρω απο τα λίγα που έχω καταλάβει..
Έχω ένα περίστροφο που δεν το βλέπει κανείς.
Έτσι, κάθε φορά που έρχομαι σε άβολη θέση
κάθε φορά που το μυαλό μου, κάνει περίεργες σκέψεις ...
εμφανίζεται στα χέρια μου σαν κάποιος να το έβαλε...
Το βάζω στον κρόταφό ή στο στόμα
και πατάω τη γαμημένη την σκανδάλη δίχως σκέψη
Άλλες φορές το προτιμώ πιο επώδυνο.
Με ένα μεγάλο μαχαίρι, κόβω τις φλέβες
πρώτα του αριστερού χεριού...μετά του δεξιού
κι έπειτα το χώνω στο στομάχι και το αφήνω εκεί.
Με ανοιχτό το στόμα μου να αιμορραγεί.
Ωραία πόζα, δεν μπορείς να πεις…
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος
που σπάνια τον σκέφτομαι.
αλλα..
Όταν κοιτάω το φωτιστικό τη λάμπα εκεί πάνω
ένα αόρατο σχοινί υπάρχει.
Το περνάω στο λαιμό μου
αφήνομαι
και τέλος.
Τα γνωστά.
Δεν ξέρω πόσες φορές τη μέρα μπορεί να σκεφτω κάτι τέτοιο
αλλά πάντα καταφέρνω κι επιζώ...την επόμενη κιόλας στιγμή.
Ένας θάνατος δίχως όρια πάντα να εκτονώνεται
και πάντα η γαμιόλα νικήτρια
Η ζωή ντε…
